Rzeka Brda
Rzeka Brda
Rzeka Wda
Rzeka Wda

Słupia

Słupia wypływa na wysokości około 178 m n.p.m. z torfowisk koło Sierakowskiej Huty, a kończy swój bieg w Ustce, gdzie w porcie uchodzi do Morza Bałtyckiego. Uchodzi do Bałtyku w Ustce. W swoim górnym biegu przepływa przez teren moreny czołowej dochodzącej do 200 m n.p.m., w środkowym przez piaszczysto-gliniaste utwory moreny dennej i gliny zwałowe w kompleksie dużych lasów a od Słupska w dolinach wysłanych gliną zwałową i torfami, przed ujściem do morza występują typowe piaski wydmowe. Przepływa przez liczne jeziora (Jez. Tuchlińskie, Jez. Trzebocińskie, Jez. Gowidlińskie i Węgorzyno) a trasa spływu jest trudna i uciążliwa. W Sulęczynie czeka najeżone kamieniami bystrze, zaś poniżej, rozciąga się słynna "rynna sulęczyńska". Do pokonania jest też kilka naturalnych progów. Na krótkich odcinkach rzeka ma charakter przełomowy. Dlatego też, mniej doświadczeni kajakarze powinni darować sobie pierwsze dwa etapy opisane w niniejszym przewodniku i przygodę ze Słupią rozpocząć w Soszycy, poniżej stopnia elektrowni wodnej Struga. Na odcinkach w obrębie Pojezierza Bytomskiego oraz Wysoczyzny Polanowskiej, pomiędzy Jeziorami Żukowskim a Jeziorem Głębokim - Słupia jest dziką, śródleśną rzeką. Jego wielki atut to 38 kilometrowy odcinek między Sulęczynem a Gałąźnią Małą, figurujący w regulaminie GOK - PTTK w wykazie górskich szlaków kajakowych.


 

Dorzecze Słupi to unikalny szlak elektrowni wodnych. W jego skład wchodzi pięć elektrowni wodnych z lat 1896-1926 oraz związana z nimi infrastruktura techniczna m. in. zbiorniki przyzaporowe, kanały i budowle piętrzące. Powstały również dwa jeziora retencyjne - Konradowo i Krzynia. Choć powoduje to konieczność przenoszenia kajaków na pewnych odcinkach rzeki, to niedogodności te z nawiązką wynagradza jednak możliwość oglądania wyjątkowego w Europie, zabytkowego systemu energetycznego rzeki.

W 2006 roku na całym szlaku zostały postawione pamiątkowe kamienie pamięci papieża Jana Pawła II, który w 1964 roku odbył spływ Słupią.

Morskie wody wewnętrzne Słupi, w granicach portu w Ustce, zostały ustanowione okresowym obwodem ochronnym dla troci wędrownej i łososia, który obowiązuje od 15 września do 31 grudnia każdego roku. Wprowadzono także ograniczenie w sportowym połowie ryb (zakaz połowu metodą spinningową na wodach portowych). Obwód ochronny z całkowitym zakazem połowu organizmów morskich został nakreślony przy ujściu rzeki Słupi w promieniu długości 500 m w kierunku morza ze wschodniej głowicy wejścia do portu Ustka.

Charakterystyka szlaku
o Długość rzeki - 141,0 km,
o Długość szlaku kajakowego - 124,7 km,
o Powierzchnia dorzecza - 1623,0 km2,
o Średni spadek w górnym biegu - 4‰,
o Średni spadek w dolnym biegu - 0,3‰,
 

Park Krajobrazowy Dolina Słupi – park krajobrazowy położony w okolicach Słupska, obejmujący dolinę rzeki Słupi. Park obejmuje obszar środkowego biegu rzeki i jej zlewni - od Soszycy aż do drogi łączącej Krępę z Łosinem. Został utworzony w 1981 r., w celu ochrony szczególnie cennych walorów krajobrazowych Doliny Słupi i okolicznych wzgórz morenowych. Jest jedynym w województwie pomorskim parkiem typu dolinnego. Ponad 70% obszaru stanowią lasy liściaste i mieszane. W niedużych wsiach leżących na tym terenie zachowane zostały zabytki architektoniczne, głównie sakralne, oraz zespoły pałacowo-parkowe.

Obszar parku w głównej mierze został ukształtowany w wyniku zlodowacenia północnopolskiego. Konsekwencją tego jest zróżnicowanie wysokościowe obszaru i oraz rozmaitość form terenu. Oś parku stanowi właśnie dolina Słupi. Wody rzeki, w wyniku zróżnicowania genetycznego odcinków doliny, płyną albo szerokim, płaskim korytem albo przełomowymi, wąskimi fragmentami o górskim charakterze.

Na terenie parku rozpoznano 476 gatunków roślin naczyniowych, w tym 24 podlegające całkowitej ochronie i 9 ochronie częściowej. Obszar cechuje wysoka lesistość (najstarsze okazy ok 160 lat) - 72% powierzchni (bory sosnowe świeże a także świerk pospolity, daglezja, jodła pospolita, sosna wejmutka i sosna smołowa). Znajdują się tu miejsca gniazdowania ptaków chronionych, między innymi bielika. W 2003 r. żyła tu co najmniej jedna wilcza rodzina wilków, a przed rokiem 1900 r spotykano nawet niedźwiedzie.

W Parku biwakować można jedynie w przygotowanych dla kajakarzy przystaniach (bezpłatnych), których na szlaku jest dość sporo. Należy tylko pamiętać, że standard ich jest różny. Dyrekcja Parku zaleca ograniczanie liczby spływów w czerwcu i początkach lipca z uwagi na okres lęgowy rzadkich gatunków ptaków.

Zobacz najnowszy poradnik - Warto wiedzieć

Używamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki. Więcej informacji w naszej polityce prywatności.

×